Boeren in de Europese Unie hebben nog altijd grote moeite met de bevoordeling van hun Oekraïense collega's door de Europese Commissie. Ze vinden het oneerlijke concurrentie. Vooral Poolse boeren lieten afgelopen jaar geregeld van zich horen. En dat niet alleen, want ze blokkeerden meerdere keren, soms wekenlang, de grens met Oekraïne. De Oekraïense boeren kregen toegang tot interne markt van de EU om de economie in oorlogstijd in de benen te houden.
Inmiddels is die vrije toegang verleden tijd, maar Oekraïne heeft nog wel veel ruimere quota voor agrarische producten dan voorheen. Polen, Hongarije, Slowakije en Bulgarije zijn het daar niet mee eens. De ministers van deze vier landen gaven onlangs nog een verklaring uit waarin ze de Europese Commissie oproepen om terug te keren naar de situatie van voor de oorlog. Als dat gebeurt, dan blijven de prijzen voor bepaalde gewassen in de EU op korte termijn hoger en kunnen de vier regeringen zichzelf op de borst kloppen dat ze Brussel zover hebben gekregen.
In een opinieartikel op de nieuwssite Politico noemt Gabrielius Landsbergis deze handelwijze onheus. 'Natuurlijk begrijp ik volkomen waarom politici op nationaal niveau ingaan op de eisen van hun boeren, maar het lijkt me dat de boeren er niet beter van worden', schrijft Landsbergis die lid is van de Europese Raad voor Buitenlandse Betrekkingen en van 2020 tot 2024 minister van Buitenlandse Zaken van Litouwen. Hieronder zijn betoog:
'De pogingen om Oekraïne steeds weer 'anders' te maken, zullen het vermogen van het land om zich te verdedigen alleen maar verzwakken. En als Oekraïne valt, pakt de volgende stap van Rusland ongetwijfeld slecht uit voor de EU – en vooral voor de boeren in Oost-Europa. Denk eens aan het feit dat als de Russische president Vladimir Poetin het oosten van de EU zou binnenvallen. Dan zijn de boeren de eersten die hun leven verwoest en hun bezittingen gestolen zouden zien worden. Ze wonen dichter bij de grens, en de wegen naar de grote steden lopen dwars door hun land.
Laten we niet vergeten dat het tijdens de eerste dagen van de oorlog de Oekraïense boeren waren die kapotte tanks van hun velden trokken. En kijk eens naar de huidige toestand van de landbouw in de Donbas: gebombardeerd, vervuild, vergiftigd, overstroomd, bedekt met glasvezelkabels van drones, zonder bomen en wilde dieren, vol met mijnen en met het risico om 'voor vrede' aan het Kremlin te worden overgedragen.'
Als ik boer was, zou ik daarom elke oorlog binnen een straal van duizend kilometer als direct relevant voor het voortbestaan van mijn familie en bedrijf beschouwen. En ik zou eisen dat mijn regering alles in het werk stelt om de verdedigers te financieren en te bewapenen.
Stedelingen zouden het op hun beurt misschien voldoende vinden om voor de verdediging van hun eigen land te zorgen en zich te richten op het tegenhouden van vijanden die hun grenzen overschrijden. Ik begrijp die mentaliteit – vooral als die grens ver weg ligt, waardoor er een psychologische bufferzone ontstaat. Bovendien worden steden traditioneel forten in oorlogstijd, die degenen die vluchten beschermen tegen plunderingen van binnengevallen velden.
Het is logisch dat boeren de verdedigers van Oekraïne zoveel mogelijk willen steunen – zodat Poetins tanks honderden kilometers verderop, niet honderden meters verderop, tot stilstand komen. Ik neem aan dat niemand in een dorp wil blijven zitten, wachtend tot zijn eigen leger hem ervan weerhoudt het volgende Boetsja te worden.
En toch is dat de hele basis van de 'niet onze oorlog'-theorie – dat je alleen op agressie moet reageren als het te laat is om die te stoppen, dat wil zeggen: nadat die al begonnen is. En als agressie dan eenmaal begint, treft die meestal eerst de boeren van het binnengevallen land, zelfs als hun regering veel geld aan defensie heeft uitgegeven. Om 'elke centimeter' van zijn landbouwgrond te verdedigen, moet een land zijn macht ver buiten zijn grenzen projecteren, waarschijnlijk met de hulp van een netwerk van trouwe bondgenoten, en niet wachten tot de vijand zijn ogen ziet.
Wat Bulgaarse, Hongaarse, Poolse en Slowaakse boeren het meest nodig hebben, is een grote militaire macht die honderden kilometers naar het oosten voor hen vecht en sterft, zodat hun eigen boerderijen niet het gevaar lopen door oorlog onbruikbaar te worden.
En wat een geluk! Dat is precies wat ze in Oekraïne al hebben. Dus misschien zou de Commissie zich moeten afvragen waarom ze zouden optreden tegen de genereuze verstrekkers van hun veiligheid?
Een bijzonder flagrante bewering van de landbouwministers is dat Oekraïense producten buiten de EU moeten worden gehouden om de belangen van de frontlidstaten te verdedigen. Als Litouwer ben ik het ermee eens dat de belangen van de frontlidstaten prioriteit moeten krijgen – maar ik denk dat we met meer dan vier zijn. Ik zou ook willen zeggen dat de nationale belangen van alle frontlidstaten gelijk zijn. Wij zouden, meer dan wie ook, profiteren van de snelst mogelijke Oekraïense overwinning en de daaropvolgende versterking van het op regels gebaseerde systeem, dat het onze kleinere naties mogelijk maakt in vrede te bestaan. En toch is dat de hele basis van het 'niet onze oorlog'-principe.'
Bron: Politico, foto Landsbergis: Wikipedia
.jpg)
